Free pop

Wybór prac artystów wizualnych z wystawy Video Killed the Radio Star, którzy podejmując dyskusję z kliszą wideoklipu, dokonują kreacji nowych znaczeń. Teledysk jako forma filmowa z podkładem muzycznym staje się nie tyle próbą wizualizacji utworu muzycznego co koniem trojańskim za pomocą którego artyści przemycają własne wartości, skojarzenia, osobistą poetykę w przestrzeń medium charakterystycznego dla muzyki pop. Zobaczymy prace m.in.: Deimantasa Narkevičiusa, Wilhelma Sasnala, Anny Molskiej oraz Anny Zaradny.

Teaser pracy Anny Zaradny:

Opis prac

Mark Leckey „Fiorucci Made it Hardcore”

1999, DVD, 15’

Nakręcony metodą samplingu na bazie archiwalnych materiałów film Marka Leckey’a prezentuje szeroki wachlarz zachowań ludzi biorących udział w clubbingu w Wielkiej Brytanii. Film ukazuje fenomen hedonistycznej subkultury młodzieżowej opartej na całonocnych imprezach, na rytualności hipnotyzującego transu i iluzji ekstatycznej wspólnoty. Wraz ze zmieniającymi się gatunkami muzycznymi, od amfetaminowych podrygów w rytm northern soul lat siedemdziesiątych po pełne ecstasy rave kluby z muzyką acid house w późnych latach osiemdziesiątych, Leckey zwraca uwagę na ulotność chwili i przewartościowanie stylów, nie tylko w muzyce ale i wizualnej warstwie kodów subkulturowych. Tytuł pracy nawiązuje do sportowej marki Fiorucci, modnego atrybutu “elit” alternatywnego clubbingu oraz angielskich kibiców piłkarskich w latach osiemdziesiątych.

Mark Leckey (ur.1964) brytyjski artysta wizualny, tworzy rzeźby, prace dźwiękowe i instalacje wideo, które odzwierciedlają jego zainteresowanie różnymi aspektami kultury brytyjskiej a zwłaszcza undergroundem sceny klubowej. Uczestniczył m. in. w wystawach „Century City”(2001) w Tate Modern i „Crash!” (1999) w londyńskim ICA. Jest laureatem Nagrody Turnera w 2008

Anna Molska - Jesus Loves Me

2006, Wideo, 2’45”

Film nakręcony przez artystkę jeszcze w trakcie studiów w 2005 roku w pracowni Grzegorza Kowalskiego. Praca to po części autoportret, po części przewrotna zabawa konwencją teledysku, którego tłem dźwiękowym jest utwór Jesus Loves Me grupy Cocorosie z płyty “La Maison de Mon Rêve” (2004). Molska kierując kamerę w swoją stronę (tradycyjna praktyka w pracowni Kowalskiego), wciela się w rolę osoby „opętanej” przez słodką pieśń, która zaczyna się niewinnym zdaniem “Jesus loves her for the Bible tells her so. Stopniowo twarz artystki przechodzi demoniczną metamorfozę a w trakcie przemian również tekst ulega przekształceniu w groteskową grę słów.

Anna Molska (ur. 1983) ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w 2003 roku w pracowni Grzegorza Kowalskiego. Tworzy filmy wideo. Stypendystka programu Art in General w Nowym Jorku. Laureatka 4. edycji konkursu Samsung Art Master za pracę „Tanagram”. Jej prace prezentowane były w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (2006), Galerii Zachęta (2007), 5 edycji Biennale Sztuki Współczesnej w Berlinie (2008, filmy „Praca” i „Moc”) oraz wystawie „Nie ma sorry” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2008). Jej pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w Galerii Arsenał w Białymstoku (2008). 


Deimantas Narkevicius prezentuje Without Letters Ausgeträumt

2010, 4k wideo, 5’35’

Teledysk Narkeviciusa osadzony jest we współczesnym Wilnie. Grupa nastolatków właśnie założyła indierockowy zespół o nazwie Without Letters; miejscem ich prób jest lokalny dom kultury gdzie czas zatrzymał się około 1959 roku jak sugeruje modernistyczna mozaika na podłodze. Po samym wystroju “studia” można wyczuć nastroje panujące w mieście i na Litwie. Trzęsące się szyby w oknach pod wpływem przejeżdżającego tuż pod oknami pociągu, paprotki wiszące w metalowych kwietnikach na ścianach. Chłopcy zaczynają grać i wraz z melancholijnym wprowadzeniem piosenki widz przenosi się na zewnątrz, spaceruje po monochromatycznym krajobrazie Wilna. Niemieckie słowo „ausgeträumt” oznacza stan między jawą a snem, na granicy przebudzenia. Artysta przyrównuje ten stan do pierwszych kreatywnych impulsów, którym często towarzyszy idealistyczne poczucie dziecięcej naiwności i prywatnej utopii. Jak twierdzi Narkevicius, żadnemu litewskiemu zespołowi muzyki pop nie udało się osiągnąć międzynarodowego sukcesu, a sam gatunek nigdy szczególnie nie rozwinął się na Litwie. Film miał swoją premierę w angielskich kinach i umożliwił chłopcom odbycie swoistego wirtualnego tour po Anglii oraz tymczasowe wyjście z izolacji poza lokalna scenę muzyczną.

Deimantas Narkevicius (ur. 1964) jest litewskim artystą mieszkającym w Wilnie. Absolwent wileńskiej Akademii Sztuk Pięknych, zajmuje się głównie filmem i sztuką wideo. Tematy jego prac to pamięć, osobiste rewizje historii oraz koncepcje przestrzeni publicznej. Wystawy indywidualne artysty odbyły się m.in. w Munchner Kunstverein („Deimantas Narkevicius Project”, 2002) oraz w Stedelijk Museum w Amsterdamie („Time and Again”, 2004); brał także udział w wielu pokazach grupowych, m.in. w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie („Historia w sztuce”, 2011), New Museum w Nowym Jorku („Ostalgia”, 2011), podczas 29. Biennale w Sao Paulo (2010), 11. biennale w Stambule (2009) oraz w Muzeum Sztuki Nowoczesnej („3 x TAK”, 2009)

Wilhelm Sasnal „Love Songs”

2005, transfer 16 mm na HD, 10'02"

Love Songs to prywatne teledyski Sasnala kręconę na kamierze 16 mm do znanych utworów, m.in. Superstar (cover Sonic Youth utworu The Carpenters), Blue Moon Elvisa Presleya czy My Little Underground zespołu Jesus and Mary Chain. Komponując autorskie wideoklipy do trzech piosenek miłosnych, artysta zapętla się na konkretnym, często absurdalnym, leitmotivie, sugerując prywatną refleksję oraz prowokując dystans miedzy widzem a tematyką klipów. Teledysk nie oferuje jednoznacznej interpretacji utworu muzycznego, lecz wielość punktów odniesienia w wielowymiarowej przestrzeni intuicyjnej i wyobrażeniowej.

Wilhelm Sasnal (ur. 1972) należy do najbardziej znanych na świecie malarzy średniego pokolenia, jest także eksperymentującym filmowcem. Artysta wielokrotnie podkreślał w wywiadach swoje inspiracje kulturą muzyczną i estetyką garażową. Jego prace można znaleźć w najważniejszych muzeach i galeriach, m.in. w Centrum Pompidou w Paryżu, Tate Modern w Londynie, nowojorskich Museum of Modern Art i Muzeum Guggenheima. Swoje filmy pokazywał w Anthology Film Archives w Nowym Jorku (2010), podczas IFF Rotterdam (2012), 20. Bath Film Festival 2010, Cinema Riffraff w Zurychu (2009), Glasgow Film Festival 2008, Glasgow International Festival of Contemporary Visual Art 2008.

Anna Zaradny „Octopus”

2012, wideo HD, 10'50''

Wideo Octopus jest krótką formą filmową powstałą do utworu muzycznego i jednocześnie jedyną pracą na wystawie, która podejmuje dialog z muzyką eksperymentalną w oparciu o konwencję teledysku - medium charakterystycznego dla muzyki popularnej. Praca zakreśla wspólny obszar dla przestrzeni obrazu ruchomego i dźwięku. Octopus dotyka różnych kontekstów, od swobodnej relacji z tradycyjną formą „wideoklipu”,obecności artysty we własnej pracy, po poziom organizacji struktury wizualnej wynikający z abstrakcyjnej kompozycji muzycznej.

Narracja i dynamika struktury utworu stanowi punkt odniesienia dla scenariusza wideo. Zabawa konwencją popkulturowych kodów i funkcji klipu sprowadza materię Octopus w niejednoznaczny wymiar estetyczny. Z jednej strony wizualna strona jest bardzo mocno inspirowana muzyką, bezpośrednio synchronizowana np. na poziomie repetycji, ale także w samej  barwie dźwięku. Z drugiej strony artystka dokonuje szeregu wcieleń, swoją obecnością w materiale bezpośrednio kreuje główną i najważniejszą część obrazu. Bawiąc się kliszami teledysku, autorka zmienia również kontekst pierwotnego utworu, nadając mu zupełnie nowy wymiar estetyczny.

Elementy pracy tworzą wiele zestawień znaczeń i wspólnych przestrzeni, jak np. korelacja czerni, która dominuje, czy umiejscawia stronę wizualną i niskich częstotliwości na których w dużym stopniu opiera się muzyka.

Wideo zostało zrealizowane we współpracy z Michałem Kopaniszynem i Łukaszem Pyciorem. Utwór muzyczny pochodzi z najnowszej płyty artystki wydanej przez wydawnictwo Bocian Records.

Anna Zaradny - artystka dźwiękowa i wizualna, kompozytorka, 
instrumentalistka, kuratorka. Porusza się w szerokim spektrum od akustycznej muzyki improwizowanej o minimalistycznym współczesnym idiomie, do złożonej strukturalnie i kompozycyjnie, całkowicie elektronicznej, eksperymentalnej formy. Prace o charakterze wizualnym Zaradny tworzy głównie w formie instalacji, obiektu, fotografii i wideo. Artystka posługuje się w nich abstrakcyjnymi środkami wyrazu – mikro obiektami dźwiękowymi i architektonicznymi, światłem i przestrzenią. Jest również autorką muzyki do spektakli teatralnych i projektów multimedialnych. Współtwórczyni i kuratorka wydawnictwa i projektu Musica Genera. Laureatka nagrody publiczności 5. edycji konkursu „Spojrzenia 2011 – Nagroda Fundacji Deutsche Bank”.