Art in a Disrupted World

W książce „Art in a Disrupted World: Poland, 1939–1949” historyczka sztuki Agata Pietrasik przedstawia studium praktyk artystycznych z czasu drugiej wojny światowej.

Omawia dzieła urodzonych w Polsce artystów, które powstały w obozach koncentracyjnych, gettach, na uchodźstwie oraz w latach tużpowojennych. Zwraca uwagę na etyczną stronę praktyki artystycznej jako metody walki o zachowanie człowieczeństwa w najbardziej nieludzkich warunkach.

Autorka przekracza utrwalone ramy historyczne oraz tradycyjne formy narracji. W trzech przystępnych esejach zestawia rysunki, obrazy, projekty architektoniczne i wystawiennicze, a także prace literackie i teatralne, by na nowo opowiedzieć o życiu w Polsce w czasie okupacji.

Pietrasik proponuje nowe spojrzenie na sztukę w dekadzie następującej po wybuchu drugiej wojny światowej. Omawia mniej znane projekty uznanych twórców, takich jak Marian Bogusz czy Józef Szajna, i przybliża działalność tych, którzy jak Jadwiga Simon-Pietkiewicz nie zyskali jeszcze należnego im miejsca w historii sztuki. Przyglądając się sztuce i artystom tego okresu dąży do uchwycenia ich autonomicznych języków artystycznych. Pyta o zdolność historii sztuki do pomieszczenia w jej dyskursie dzieł powstałych w odpowiedzi na traumatyczne doświadczenia.

Książka w języku angielskim.

O AUTORCE

Agata Pietrasik

historyczka sztuki, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego i Freie Universität w Berlinie. Stypendystka Deutsches Forum für Kunstgeschichte i Institut national d'histoire de l’art w Paryżu. W 2020 roku odbyła staż podoktorski w ramach programu Getty/ACLS Postdoctoral Fellowships in the History of Art. Redaktorka książki Rethinking Postwar Europe: Artistic Production and Discourses on Art in the Late 1940s and 1950s (z Barbarą Lange i Dirkiem Hildebrandtem, 2019).

O SERII

Nowe Historie Sztuki

Wspólna seria wydawnicza Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Wydziału Zarządzania Kulturą Wizualną Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie wprowadza nowe perspektywy badawcze do historii sztuki polskiej XX i XXI wieku. Jej celem jest przekraczanie tradycyjnych granic dyscypliny, a także budowanie szerszej, międzynarodowej platformy wymiany myśli między środowiskami i instytucjami sztuki oraz pomiędzy różnymi dyscyplinami humanistyki. Seria proponuje ujęcie bliskie historii społecznej. Wspiera rozwijanie badań podstawowych oraz rewizję utrwalonych narracji historycznych poprzez wprowadzanie nowych perspektyw, ośrodków, postaci, dzieł czy obszarów tematycznych.