Performans

Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum

Tomasz Sikorski w 1981 po raz kolejny (po Komunikacie filmowym) zainicjował realizację filmu assemblingowego, zatytułowanego Déjà vu. Sikorski do realizacji filmu wybrał trzy osoby. Każdej z osobna zaproponował spędzenie razem wspólnego, wypełnionego rozmowami wieczoru i następnie spędzenie nocy pod jednym dachem. Wybrany przez Sikorskiego artysta tuż po przebudzeniu był zobowiązany opowiedzieć mu swoją wizję senną, skupiając się szczególnie na opisie najbardziej intensywnych obrazów.

Artysta zakładał, że wizje senne będą w jakimś stopniu wynikiem (efektem) spędzonego wspólnie czasu poprzedniego dnia wieczorem. Następnie autorzy wspólnie realizowali film na kanwie tych obrazów ze snu, starając się nie interpretować ich racjonalnie. Następnie do powstałego w ten sposób (nie widzianego jeszcze) krótkiego filmu (trwającego około 2-3 minut) Tomasz Sikorski tworzył (spontanicznie, kierując się intuicją) jako odpowiedź (komentarz) własną krótką realizację filmową.

Sprawiło to, iż powstała w ten sposób realizacja assemblingowa (złożona z trzech par filmów: Asia Ciba/Sikorski, Marysia Lewandowska/Sikorski, Krzysztof Zarębski/Sikorski) uzyskała bardzo dialogiczną strukturę quasi-rozmowy za pomocą „wypowiedzi filmowych”.

Déjà vu jest ciekawym przykładem ewolucji technik składkowych, wynalezionych w dobie dominacji racjonalnych tendencji w sztuce. Jest przykładem ich redefinicji i adaptacji do „irracjonalnych” wartości sztuki lat 80. Film ten podobnie jak Działania na jednominutówkach innych Kwiekulik ma dialogiczną strukturę, w której jeden krótki film powstaje spontanicznie w odpowiedzi na poprzedni film autorstwa kogoś innego.
 

(ŁR)