Performans

Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum

Robakowski od lat 70. eksperymentuje z kategorią twórcy, przekazując autorstwo własnych realizacji kamerze filmowej.

Realizując strategię Zapisów biologiczno-mechanicznych Robakowski kontynuuje prowadzone od lat 70. eksperymenty polegające na przekazaniu autorstwa filmu kamerze oraz inicjuje relację między mechanicznym medium a organizmem ludzkim. Z jednej strony polega ona na współdziałaniu, z drugiej zaś na zmaganiach człowieka z maszyną rozciągających się „pomiędzy interioryzacją jej logiki a próbą jej antropomorfizacji”.

W filmie 1, 2, 3, 4 (Videopoliczki) Robakowski zestawia rozmaite kody według „specyficznych partytur” liczb, powtórzeń i rzutów światła na poszczególne części twarzy. Wysyła liczbowe i świetlne znaki, których układy kuszą możliwością odszyfrowania, skłaniając umysł do podejmowania prób odczytania prawidłowości tego języka. Bezskuteczność podejmowanych prób świadczy o braku możliwości w pełni równoznacznego przekładu na linii człowiek – rzeczywistość. Komunikat artysty wymyka się analitycznemu okiełznaniu przez rozum i wymusza nieprzerwane uaktualnianie i określanie się wobec niego na nowo.

Robakowski akcentuje potrzebę ciągłej synchronizacji świata i języka w nieustannie ewoluującej rzeczywistości, w której najprostsze bodźce materialne doświadczane przez zmysły stają się budulcem mentalnych obrazów i światów. Artysta stawia pytanie o uwarunkowania tego przekładu. Warto zauważyć, że powtarzalny błysk latarki kreuje obraz filmowy przywodzący na myśl silne światło lampy projektora filmowego, padające na ekran przez otwory w taśmie w bezkamerowym filmie Test (1971).

Opis na podstawie: Ł. Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009.

(ŁM)