Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum
Perfumer to działanie artystyczne Artiego Grabowskiego, które wpisuje się w tradycję performance krytycznego wywodzącego się ze sztuki ciała.
Artysta wprowadza atmosferę sterylności i dystansu poprzez biały, ascetyczny strój, w którym wykonuje codzienne zabiegi higieniczne. Przybierają one rytualną formę, a czynności zostają zdekonstruowane tak, aby rzucić wyzwanie ciału i otworzyć je na doświadczenia graniczne: bólu, poprzez zamianę szczotki do mycia zębów na szczotkę do mycia butelek; duszności, poprzez zużycie dwóch opakowań dezodorantu na dokładne pokrycie całego ciała; mdłości, przy spożywaniu tubki pasty do zębów oraz jedzeniu mydła.
Zmysły osób zgromadzonych na widowni zostają wystawione na próbę. Interakcja z publicznością następuje tutaj poprzez skłonienie jej do współodczuwania cierpienia, które dotyka performera, przy jednoczesnym niezrozumieniu celowości jego działań.
Artysta wylewając na podłogę wodę z nieczystościami – resztkami mydła i pasty do zębów – wyznacza symboliczną granicę pomiędzy sobą i publicznością. Aby zniwelować wytworzony podział, Grabowski obmywa na klęczkach stopy osób zgromadzonych na widowni, tym samym wchodząc z nimi w bezpośrednią, fizyczną relację.
Powtórzenie gestu o silnym nacechowaniu sakralnym stanowi przechwycenie jego semantyki – jest to rodzaj ofiary i poświęcenia. Jeszcze tylko jeden gest dzieli performera i widownię od zniesienia wszelkiego dystansu – artysta zasłania swoje oczy białą taśmą, jak skazaniec przed wykonaniem wyroku, wypija wodę, w której obmywał ludzkie stopy i rozbija naczynie, niszcząc symboliczne granice.
(AP)