Opis pochodzi ze strony Filmoteki Muzeum
„Dla mnie mniej istotny jest sam Hansen, bardziej zaś Zofia Kulik i Przemysław Kwiek, którzy byli studentami Jarnuszkiewicza i Hansena. Pod koniec lat sześćdziesiątych przełożyli swoisty język formy otwartej na sztuki wizualne. Dzięki temu zabiegowi nagle pojawiły się słowa, pojęcia, które nigdy przedtem w kręgu sztuki nie istniały, jak na przykład Działanie (…) W odróżnieniu od pracowni Grzegorza Kowalskiego, która działała pod hasłem Obszar wspólny / Obszar własny, gdzie operuje się treścią i konkretnymi tematami, w moim pojęciu Formy Otwartej – a myślę, że jest ono bliższe oryginalnej praktyce Hansenowskiej – chodzi raczej o pewne umiejętności czysto formalne, jeśli tak można powiedzieć. Chodzi o działanie, a działanie nie zna innej treści poza samym sobą. Tematy mogą wynikać jedynie z działań, a nie odwrotnie”.
W przestrzeni pracowni zostają wyodrębnione poszczególne stanowiska. W pierwszym znajduje się model, w kolejnym modelka z małym dzieckiem, a w trzecim same przedmioty. Studenci mają za zadanie przejść przez wszystkie punkty, wykonując w nich działanie. W każdym z miejsc może działać tylko jedna osoba. Początkowo przez kolejne trzy stanowiska studenci przechodzą pojedynczo, z czasem zaczynają działać równoległe. Podobnie jak w realizacjach KwieKulik, liczy się umiejętność spontanicznego reagowania oraz wytwarzania przyczyn skłaniających innych do kolejnych zachowań.
Ciała modeli stają się elementami działań artystycznych na równi z przedmiotami takimi jak glina czy sznurek, są niczym zwykłe rekwizyty przechodzące z rąk do rąk, podlegające ciągłym przekształceniom. Inspiracją dla takiego podejścia do osoby ludzkiej są m.in. realizacje: Gra na twarzy aktorki (1971), Działania z Dobromierzem (1972-1974) czy Działania na Głowę (1978), autorstwa duetu KwieKulik, dla którego istniały tylko rzeczy i relacje między nimi.
Opis na podstawie: Ł. Ronduda, Studio Formy Otwartej Zbigniewa Libery, Praga 2011; Jedyny dyplom jakim mam to zwolnienie z więzienia. Ze Zbigniewem Liberą rozmawia Janek Sowa, w: I. Illich, Odszkolnić Społeczeństwo, Warszawa, 2010.
(MK)