Kartka z kalendarza
„Nigdy więcej. Sztuka przeciw wojnie i faszyzmowi w XX i XXI wieku”
Dnia 13 listopada 1932 roku w galerii ZPAP-u w Domu pod Krzyżem w Krakowie otwiera się wystawa studentów relegowanych parę dni wcześniej z krakowskiej ASP: Leopolda Lewickiego, Franciszka Jaźwieckiego oraz Stanisława Osostowicza.
Świeżo po skandalu na Akademii Sztuk Pieknych w Krakowie artyści wystawili w ZPAP-ie ponad 50 obrazów i 15 litografii. W pochodzących z tego okresu akwarelach i gwaszach Osostowicz krytycznie portretował rzeczywistość społeczną i polityczną Polski lat 30., rejestrując radykalizację nastrojów i narastającą przemoc.
Tematami jego prac często były manifestacje, strajki i bójki; artysta przedstawiał dynamikę ulicznych zajść za pomocą gęstych nagromadzeń linii i kształtów, często opierając kompozycje na wyraźnym przeciwstawieniu dwóch walczących ze sobą stron i podkreślając różnice ideologiczne za pomocą koloru.
Stanisław Osostowicz (ur. 1906 w Tarnopolu, zm. 1939 w Warszawie) – polski malarz, rysownik i grafik. Współpracownik Teatru Cricot, związany się z radykalnym artystycznie, wrażliwym społecznie i zaangażowanym politycznie, komunizującym środowiskiem Grupy Krakowskiej. Za swoją działalność polityczną był wielokrotnie aresztowany. Znany z zaangażowanych prac na papierze oraz ekspresyjnie malowanych, barwnych pejzaży i scen z życia małych miasteczek.