Kolekcja

Prace Qavavau Manumiego, inuickiego rysownika i grafika, to przepływanie między dwiema skrajnościami; narracyjnością i nadrealizmem. Powracający temat to transformacja sugerująca płynną relację między światem ludzkim i zwierzęcym, a także między naturą a technologią. W jego rysunkach wieloryb staje się ogromnym statkiem, z kadłubem i masztem zamiast płetwy grzbietowej; kobieta leży na łóżku z wodorostów z rybią płetwą zamiast nogi, a ptaki i ryby przeplatają się z haczykami i harpunami, reprezentując współzależność między ich życiem a życiem ludzi. Wraz z transformacją istnieje również potencjalność – mały człowiek trzyma dwa ogromne skrzydła ptaka w każdej ręce, zdając się rozważać możliwość ucieczki lub potencjał, by stać się inną istotą.

Qavavau Manumie jest znany z prac graficznych i zawiłych kompozycji tuszem i kolorowym ołówkiem. Jego zainteresowania obejmują legendy i mitologię inuicką, arktyczną przyrodę i współczesne życie Inuitów. Wraz z przedstawieniami morza powracającym tematem dla Manumiego są Inugagulligaq, czyli członkowie plemion Inuitów, nazywani małymi ludźmi. Inspiracją dla artysty są opowieści przekazane Manumiemu przez jego ojca, Inugagulligaq, żyjącego w społeczeństwie Inuitów. Manumie jest przedstawicielem kolejnego już pokolenia artystów inuickich, którzy zasilają  PKB Kanady – twórczość rdzennej ludności świetnie sprzedaje się już od lat 50. XX wieku, jednak życie Inuitów nie ulega poprawie – mieszkańcom terenów Nunavut doskwiera ubóstwo, plaga alkoholizmu i przemocy domowej. Sztuka, zwłaszcza tradycyjny rysunek, to jedyna szansa na wyjście z biedy.

Prace Manumiego to prawdziwy „koniec natury”, czyli przyrody rozumianej jako nieskażone interwencjami człowieka tło działania. Obserwujemy koniec świata przez szkło pękniętej butelki, ale świat spogląda też na nas pod postacią lodowca z głową wielkiego ptaka gotowego do ataku; gatunek ludzki jest uwięziony wraz z gatunkami zwierząt, rybami i ptakami w problemie potwornym. Rysunki Manumiego to również zapis koszmarów sennych, które dręczą go w związku z szóstym wielkim wymieraniem i nieodwracalnością zmian epoki antropocenu. W jego delikatnych, subtelnych na pierwszy rzut oka rysunkach lód pęka, horyzont płonie, a turyści biwakują beztrosko, obserwowani z ukrycia przez rdzennych mieszkańców Arktyki.