Kolekcja

Przykład malarstwa Niemczyka – obraz Bez tytułu (Portret) – to ekspresyjne przedstawienie kobiecej głowy, oddające kondycję postaci pełnej metafizycznego niepokoju. Zgrzytliwe zestawienia płaskich plam koloru przypominają obsesyjne, odrealnione wizje Witkacego realizowane w ramach jego słynnej Firmy portretowej.

Niemczyk znany był z ekscentrycznego zachowania i prowokacyjnych akcji w miejscach publicznych: kąpał się nago na oczach tłumu w fontannie przed kościołem Mariackim, organizował kradzież produktów ze sklepów spożywczych (akcje zwane przez niego „ciubarą”), chodził po mieście w makijażu i przebraniach albo zjawiał się z tłumem hipisów w restauracji z kartką „Kelnerze, ty nam dziś dasz napiwek." Ten realizowany spontanicznie program „rewolucji życia codziennego” bliski był hasłom zespolenia sztuki i życia, głoszonym przez artystów u schyłku lat 60. Niemczyk radykalizował działania artystów, a swoim nieokiełznanym sposobem życia naruszał wszelkie normy obyczajowe, społeczne i seksualne. Jego losy pozwalają zrozumieć ograniczenia artystycznych postulatów zderzonych z ówczesną brutalną rzeczywistością PRL-u (artysta był wielokrotnie aresztowany i przetrzymywany w szpitalach psychiatrycznych). Mówią też o obecności na obrzeżach sztuki radykalnych postaci i postaw, które nie mieszczą się w zinstytucjonalizowanym życiu artystycznym i o mechanizmach ich późniejszego włączania w obręb sztuki. Sztuka Niemczyka i jego skłonność do odgrywania różnych ról płciowych, wcielania się w ulubione postacie, np. włoskiej aktorki Padovani, sprawiają, że można go traktować także jako pioniera refleksji transseksualnej i queer.