Kolekcja

„Popiersie” jest jednym z bardzo niewielu istniejących obiektów z niezwykle istotnego, intensywnego okresu w działalności twórczej Teresy Murak z połowy lat 70., kiedy wykształciła ona własny, oryginalny język wypowiedzi artystycznej. Artystka odnosiła się wówczas do krajobrazu miejskiego i podmiejskiego, relacji między naturą a ciałem ludzkim, odpowiedzialności za ekosystem (zwłaszcza w swych mniej spektakularnych formach: błocie, pyle, chwastach etc.), jednocześnie wpisując swą twórczość w konstelację duchowych referencji o fundamentach zarówno pogańskich jak i judeochrześcijańskich. „Popiersie” jest artystyczną próbą zatrzymania czasu – rzeźba z tkaniny i rzeżuchy została zakonserwowana w pleksiglasie (co wymagało licznych prób z materiałem, współpracy z laboratorium chemicznym etc.), stanowiąc surrealny obiekt odwołujący się do wzrostu i obumierania, ciała ludzkiego, jak i petryfikującej mocy sztuki oraz instytucji muzealnych. Rzeźba „Popiersie” była eksponowana podczas ważnych wystaw sztuki współczesnej np. „Figura w rzeźbie polskiej XIX i XX wieku” w Galerii Narodowej Zachęta (1999). Jest rzadkim dziełem sztuki o wysokiej wartości muzealnej, jednym z obiektów w których Murak splata tradycja sztuki o proweniencji ekologicznej, duchową refleksję i wątki feministyczne.