Kolekcja

W związku z brakiem materiałów niezbędnych do produkcji, pracownicy państwowej firmy spędzają czas siedząc, nic nie robiąc i czekając na zakończenie dnia pracy. Wykorzystując ten spokojny, pusty czas, artysta stworzył coś w rodzaju „pracującego chóru”, chcąc tchnąć życie w fabrykę i wygenerować nową, wirtualna i fikcyjną formę ruchu: każdy pracownik imitował dźwięk maszyny, wspólnie sprawiali wrażenie, że fabryka nadal produkuje cegły.

Podczas całego dnia pracy – od 8.00 do 17.00 – pracownicy, używając swych ciał (ust, głosu, rąk), odtwarzali dźwięki typowe dla pracującego zakładu: odgłosy betoniarki, stukot szpadli i taczek, warkot ciężarówki. Film eksploruje ironiczny kontrast między bezruchem obrazu a sztucznie wytwarzanym chaotycznym hałasem.