Kolekcja

Malarstwo Łukasza Korolkiewicza zaliczane jest przez badaczy do rozwijającego się w latach 70. nurtu Nowej Figuracji, charakteryzowało się skupieniem na realizmie, zainteresowaniem banalną rzeczywistością, codziennym życiem i specyficznym antyestetyzmem. W przeciwieństwie do innych twórców Nowej Figuracji, Korolkiewicz stronił od ekspresji, nadmiernej symboliki i egzystencjalizmu, czerpiąc raczej z nowych prądów w sztuce współczesnej, szczególnie z hiperrealizmu - czego przykładem jest obraz "Dr Rybicki i Mr Jarmołowicz". Artysta wszystkie swoje obrazy maluje na bazie fotografii, które sam wykonuje, portretując zazwyczaj osoby mu w jakiś sposób bliskie, poruszające go intelektualnie lub emocjonalnie. Bohaterowie obrazów Korolkiewicza zazwyczaj pozostają w oddaleniu od świata innych ludzi i głównego nurtu życia. Sprawiają wrażenie zawieszonych w nieokreślonej emocji, w oczekiwaniu. Proces portretowania tych osób nie jest podporządkowany próbie uchwycenia prawdy na ich temat, polega raczej na reprezentowaniu własnych odczuć związanych z tą osobą lub z tym konkretnym momentem w życiu artysty. Korolkiewicz mówił o tym tak: staram się „wcielić portretowane osoby we własną aurę, aby dostosować je do świata moich emocji”. Tym samym obrazy te odchodzą od realizmu w kierunku oryginalnej odmiany symbolizmu. Zastosowana tu technika malarska jest ściśle związaną z metodą malarską Korolkiewicza, polegającą na malowaniu ze zdjęć, przy jednoczesnym konsekwentnym przełamaniu ich realizmu jakościami czysto malarskimi. W ten sposób artysta, zarówno na poziomie techniki, jak i tematu, dąży w swoich obrazach do ewokowania specyficznej atmosfery, niezwykłego klimatu raczej niż werystycznie opowiedzianej historii.