Kolekcja

W twórczości malarskiej Ewy Juszkiewicz dominują prace portretowe. Wypracowane przez artystkę kompozycje centralne postaci z twarzami naturalnej wielkości pozwalają na zamierzone przez nią bezpośrednie „spotkanie” publiczności z obrazem. Jej twórczość jest znakiem panującej wśród młodego pokolenia referencji do historii sztuk i malarstwa starych mistrzów oraz przekonania o wyczerpaniu tradycji awangardowych. Grzeczne i przyjemne sąsiaduje w obrazach artystki z odrażającym i przerażającym. Juszkiewicz stosuje techniki i farby podkreślające kontrasty. Trzy portrety pochodzące z lat 2008-2009, znajdujące się w kolekcji Muzeum – "Basia" (2008), Bez tytułu (2009) oraz "Portret rosyjski" (2009) - współtworzą cykl rozbijający idealne wizerunki i tworzący dwuznaczności. Ewa Juszkiewicz tworzy swoiste portrety wewnętrzne i ironicznie rozbija konwencję klasycznego portretu. Dwoistość rozpięta jest między niepokojącym i niewygodnym napięciem a zamierzonym humorem. Malowane postaci biorą udział w udawaniu, maskaradzie i grotesce, w równym stopniu odnosząc się do malarstwa klasycznego, jak i przedstawień popkulturowych. Sukienki, kokardy i układ rąk postaci nawiązują do dzieciństwa, sugerując ugrzecznienie i niewinność. Twarze hiszpańskich infantek i współczesnych lolitek są poddawane drastycznym deformacjom, sugerując płynną osobowość oraz odbiegając i przekraczając kanony obrazowania i normy estetyczne akceptowane społecznie. "Basia" (2008), jest autorską interpretacją fotografii japońskiego artysty i guru dwudziestopierwszowiecznego stylu „Gothic Lolita”, Masayuki Yoshinagi, a trzymany w rękach pluszowy miś i zaczerpnięte z surrealistycznego akcesorium widelce podbijają dwuznaczność przedstawienia. "Portret rosyjski" (2009) nawiązuje barwami do folkloru rosyjskiego, zaś usta przedstawionej postaci są intymnym odciskiem pomalowanych farbą ust artystki. Prace te, wraz z Bez tytułu (2009), są niezgodą na kult perfekcji i sztucznego piękna. Prace Ewy Juszkiewicz stanowią interesujące rozwinięcie strategii krytycznych sztuki feministycznej nieodwołujących się do swoich awangardowych tradycji, ale wychodzących od gry popularnych skojarzeń i odwołań oraz tradycyjnego warsztatu malarskiego.