Vlassis Caniaris (1928–2011)
Studiował w Rzymie, mieszkał w Paryżu i Berlinie. W 1975 roku, po upadku greckiej junty czarnych pułkowników, wrócił do Aten, gdzie mieszkał i tworzył do końca życia. Jego twórczość zaczęła się od konceptualnych eksperymentów z malarstwem, by we wczesnych latach 70 przekształcić się w instalacje rzeźbiarskie z użyciem gotowych przedmiotów i manekinów. Caniaris jest artystą dobrze rozpoznawalnym w Grecji, gdzie jego sztuka była przedmiotem wielu wystaw i publikacji, m.in. w Galerii Narodowej w Atenach, w ateńskim Muzeum Sztuki Współczesnej czy Muzeum Benaki. Poza Grecją był bardzo aktywny w okresie swojej emigracji w latach 60. i 70., wystawiając w wielu europejskich instytucjach sztuki, m.in. w Moderna Museet w Sztokholmie (1970) czy w Musee d'art Moderne de la Ville de Paris (1971). Twórczość Vlassisa Caniarisa jest obecnie odkrywana na nowo w związku z bardzo wczesnym, pionierskim ujęciem w niej kwestii emigracji zarobkowej, wyobcowanej emigrantów i szerzej — napięcia pomiędzy zróżnicowanymi ekonomicznie krajami Północy i Południa.
