Filmoteka Muzeum

Praca ta w głównej mierze bazuje na strategicznie skomponowanej relacji pomiędzy dźwiękiem a obrazem. W centrum kadru widzimy głowę artysty, która w zależności od dźwięków melodycznych zostaje w rożny sposób oświetlona, a czasem nawet podwojona.

To warstwa dźwiękowa ewidentnie nadaje rytm i kształtuje wizualną stronę filmu. Głowa, choć będąca tytułowym bohaterem zdaje się być jedynie drugoplanowym pretekstem do działań eksperymentalnych. To zmienność i relacyjność, natężenie i podwojenie staje się przyczyną sprawczą, na bazie której budowana jest praca.

Rytmizacja jest zmienna zarówno w obrębie dźwięków, jak i obrazu, choć współgrająca ze sobą w obu tych warstwach: nawarstwianie dźwięków, czyli w tym wypadku nakładanie na siebie dwóch linii melodycznych powoduje pomnożenie obrazów-głów: ekran zostaje podzielony na pół tak, by z każdej linii melodycznej odpowiedni fragment obrazu był wyświetlany.

Czasem rytm jest również nadawany przez obraz – tak dzieje się w przypadku gdy ekran zostaje stopniowo „zamalowywany” – wtedy to wymiana dźwięków następuje jak gdyby pod dyktando zmiennych obrazowych. Obecna w Głowie zabawa z narracją melodyczną przypomina nieco próby videoclipowe.

Opis na podstawie: (tes), Malowane kamerą, „Dziennik Zachodni”, Katowice, 14.04.1993; J. Thomas, G. Zgraja, Videoobrazy, tłum. S. Zgraja, Galeria Kronika, Centrum Sztuki w Bytomiu nr kat 8/93, Bytom 1993.
 

(AH)