Filmoteka Muzeum

12 dźwięków Coca-Coli to jedna z pierwszych realizacji Zgrai, w której autor w nader iluzyjny sposób próbuje podkreślić (a)synchroniczność dźwięku z obrazem. Film ten przypomina rodzaj gry-sztuczki z percepcją widza.

Na ekranie widzimy monotonne cyklicznie powtarzające się sekwencje, w których to autor przed kamerą pije łyk po łyku Coca-colę, a następnie dmucha w butelkę tak, by wydobyć z niej dźwięk. Początkowo właściwie trudno się zorientować czemu służy ten gest, dopiero po wnikliwym skupieniu się na wysokości wydobywanej z butelki tonacji można spostrzec, że sprawa tyczy się wspomnianej wcześniej sztuczki-gry z percepcją widza.

Relacja pomiędzy wydobywanym dźwiękiem, a zawartą w tejże butelce ilością płynu ujawnia, że autor świadomie konstruuje złudzenie. Obraz i dźwięk nie są ze sobą zgodne, gdyż w rzeczywistości wraz ze zmniejszaniem się ilości płynu w butelce dźwięk powinien stawać się niższy podczas gdy w oglądanym video tonacja z sekwencji na sekwencje rośnie.

Oddzielanie i przez to w pewien sposób wyróżnianie elementów składowych prac audiowizualnych, zwłaszcza dźwięku i obrazu spełnia tutaj podwójną rolę. Z jednej strony ma na celu podkreślenie iluzoryczności, z jaką mamy do czynienia w momencie rejestrowania rzeczywistości za pomocą medium filmowego, z drugiej zaś poprzez proces uświadamiania tego zjawiska autor stara się wzbudzić w odbiorcy efekt zdystansowania, który jest konieczny do wykreowania w widzu partycypacyjnej formy uczestniczenia w odbiorze jego prac.

Opis na podstawie: (tes),Malowane kamerą „Dziennik zachodni”, Katowice, 14.04.1993; J. Thomas, G. Zgraja, Videoobrazy, tłum. S. Zgraja, Galeria Kronika, Centrum Sztuki w Bytomiu nr kat 8/93, Bytom 1993.
 

(AH)