Filmoteka Muzeum

Film Videoperformance to powrót Zarzyckiej do medium filmowego, od połowy lat 90. realizowała ona głównie działania performance, aby po 15 latach powrócić bogatsza o doświadczenia wielu działań realizowanych w czasie rzeczywistym. Agnieszka Rayzacher opisuje tę pracę w książce „Ewa Zarzycka – Lata świetności”: „W 2008 roku powstała praca Videoperformance. Ta rozbudowana filmowa wypowiedź to znów swoisty powrót do wątków z jej wczesnych filmów. (...) pojawia się urywana narracja wizualna. Ścieżka audio stanowi zbiór autokomentarzy. Akcja toczy się w Kazimierzu — tam gdzie kręcone były pierwsze filmy Zarzyckiej. Artystka podejmuje decyzję o włączeniu w swoją pracę elementów pejzażu, a nawet „zagranie” jego malowniczością. Umieszcza siebie wędrującą wąwozem, idącą przez łąkę, przez kwitnący, zatopiony w soczystej zieleni sad. Przeplata te ujęcia scenami kręconymi w zrujnowanym domu, w czasie poszukiwań kamieni czy na skarpie wiślanej. Te „estetyczne wycieczki” prowadzą ją do konkluzji wypowiedzianej w filmie: <<Ta wrażliwość, wrażliwość na stany wizualne, ona nie stępiała, ale w sumie nic nie wnosi, niczemu nie służy>>. To ciekawy paradoks najnowszych filmów Zarzyckiej, które eksponując wizualność, zarazem ją podważają.” Pomimo swojej wizualności, twórczość Zarzyckiej skupiona jest wokół słowa, jej mowa, informacja werbalna jest tym co uwodzi widza, jak dalej pisze A.R.: „Sfera wideo wydaje się jedynie podkładem dla sfery audio. Prace te można określić mianem wideoaudycji.” Warstwę dźwiekową określa dalej jako: „(…) wybrzmiewający autokomentarz, który każe za realne brać to, co językowe.”

                                                                                                                                     (ZK)