Filmoteka Muzeum

Multikino to makro-collage. 35 ekranów współegzystujących obok siebie, generujących powycinane fragmenty, tworzy pulsacyjną, wielobarwną wiązkę z sygnałem pozbawionym logicznej spójności. Forma Multikina przypomina nieco wariacje na temat zrealizowanej w 1975 roku przez Rybczyńskiego Nowej Księgi czy późniejszej, bo z 2000 roku, produkcji brytyjskiego reżysera Mike'a Figgisa Timecode. To wariacja na temat kina multiekranowego. Ta forma nakładanych okien zakłóca tradycyjną interpretację, redukuje odbiór całości, wymyka się z narracji przyczynowo-skutkowej i wprowadza do przedstawienia ekranowego rozziew między jednorodnym przekazem a jednoznacznym odbiorem. W zamian uzyskujemy dzieło, które za sprawą swego oddziaływania bliskie jest dziełom o charakterze fragmentarycznym.

W odróżnieniu od np. Pop cornu w Multikinie widz może czerpać chwilowe satysfakcje z rozpoznawanych kawałków filmów, które tworzą kompozycje całości. Przebłyskujące i rozpoznawalne treści z jednego z Bondów, Matrixa Reaktywacji, Imperium zmysłów, Chicago, Moulin Rouge czy Pasji wprowadzają odbiorcę w stan prowizorycznego zagnieżdżenia się w tym, co znajome. Zaraz jednak bombardujące obok sygnały wizualne ściągają na tyle uwagę, by wybić odbiorcę z podążania jedną ścieżką, jednym kanałem. Ten brak możliwości skupienia się jest tym bardziej spotęgowany przez skomasowane, symultaniczne warstwy dźwiękowe każdego z 35-ciu aktywnych ekranów. Dźwiękowa kakofonia rozbija odbiór i dystansuje.

Multikino to również metafora samego zjawiska instytucji kinowych molochów, to metafora kulturowej tendencji łączenia propozycji filmowych dla widza. Interfejs propozycji, tego, co dziś wyświetlane w Multikinie.

Opis na podstawie: A. Hirszfeld, Szczerbowskiego obraz zwielokrotniony, w: Wizje i Re-wizje. Wielka Księga estetyki w Polsce, Kraków 2007; A. Hirszfeld, Robert Szczerbowski, w: Nowe zjawiska w sztuce polskiej po 2000, Warszawa 2007.
 

(AH)