Filmoteka Muzeum

Filmy strukturalne. Sikorski w Zapisie III, w ramach wykonywania autoreferencyjnego ćwiczenia, eksponującego parametry techniczne medium, dokonuje podwójnego naświetlenia tej samej taśmy filmowej. Podczas gdy w czasie pierwszej rejestracji znaku graficznego krzyżyka, kamera filmująca jest nieruchoma i na statywie, tak podczas drugiej rejestracji tego samego motywu artysta trzyma kamerę w ręku.

Dynamikę filmu wyznacza napięcie pomiędzy pierwszą ekspozycją, bardzo statyczną wyprodukowaną niejako bez ingerencji człowieka, a drugą, w ramach której artysta stara się jak najdokładniej powtórzyć parametry pracy maszyny. Niemożność pełnej synchronizacji tych dwóch krzyżyków to próba wyobrażenia bardzo charakterystycznego dla twórczości Sikorskiego konfliktu pomiędzy obiektywizmem a subiektywizmem, pomiędzy ponadindywidualnymi strukturami społecznymi, kulturowymi a pojedynczością człowieka. Ze względu na powyższe jakości film ten zdaje się łączyć elementy egzystencjalne ze strukturalnymi.

Kolejne Zapisy również wykorzystują zasadę podwójnej ekspozycji. Np. w Zapisie III filmowany jest tekst opisujący strukturę powstawania całego filmu, dodatkowo wzmacniając jego autoreferencyjny wymiar. Z kolei Zapisy V, VIVII są swoistymi zapisami biologiczno-mechanicznymi, ciekawie odwołującymi się do prac Józefa Robakowskiego z początku lat 70., takich jak: Idę, Ćwiczenie na dwie ręce, Przestrzeń zakłócona. Sikorski filmując poszczególne części swojego ciała za pomocą kamery trzymanej w ręku dąży do ukazania ograniczeń samej technologii jak również solipsyzmu filmującej jednostki.

Zapis X to kolejny po Zapisie II film Sikorskiego będący swoistym zapisem biologiczno- mechanicznym. Artysta tym razem nadaje strukturze swojej realizacji o wiele bardziej dynamiczny charakter. Solipsyzm samofilmującego się artysty zostaje przełamany spojrzeniem z zewnątrz (za kamerą: Tomasz Konart).

Warto tutaj dodać, iż realizacja ta jak również szereg innych prac Sikorskiego z tego okresu stara się rewitalizować paradygmat silnie obecnego w Polsce na początku lat 70. kina strukturalnego. Szczególnie warto tutaj odnotować wpływ Warsztatu Formy Filmowej. Obok Sikorskiego kino strukturalne i wideo analityczne uprawia wtedy w Polsce m.in. Tomasz Konart, Andrzej Paruzel, Janusz Szczerek (wszyscy: Zespół T), Jadwiga Singer, Jacek Singer, Grzegorz Zgraja (wszyscy: Laboratorium Technik Prezentacyjnych).
 

(ŁR)

Rok powstania: 1979
Czas trwania: 24'55''
Język: bez dźwięku
Oryginalne media: 16 mm

© Tomasz Sikorski

Data nabycia: 18.01.2011
Sposób nabycia: depozyt
Forma własności: depozyt