Filmoteka Muzeum

Ojej, boli mnie noga to film o charakterystycznej dla Robakowskiego strukturze jednoujęciowej, nakręcony z punktu widzenia postaci, która stąpa z trudem po leśnej ścieżce, uskarżając się nieustannie na dokuczliwy ból nogi. Podobnie jak w zrealizowanym w ten sam sposób Idę (1973), artysta podejmuje tu próbę ikonoklastycznego przedstawienia ciała, inicjuje sytuację, w której materialność filmu nawiązuje dialog z materialnością ciała ludzkiego.

W duchu Zapisów biologiczno-mechanicznych Robakowski odnosi stan organizmu ludzkiego do mediów mechanicznych. Przekazuje autorstwo maszynie (kamerze filmowej), nadając filmowi charakter nieantropocentrycznego wglądu w doznanie fizycznego bólu i jego wyrażenie. Dokumentuje zagłębianie się artysty we własnej materialności. Jako kulturowo uwarunkowany komunikat o bólu, nawracający okrzyk „Ojej!” staje się tu elementem nieodzownym do „wypełnienia się” doznania.

Artysta wzbogaca zatem dialog fizykalnych rzeczywistości ludzkiego organizmu i maszyny o warstwę językową, aranżując między nimi skomplikowane relacje. Wszak ból fizyczny często może przejawiać się wyłącznie werbalnie. Natomiast brak w rzeczywistości filmowej widocznego adresata pozostawia pytanie o funkcję zaakcentowanego komunikatu. Artysta podważa znaczenie mentalnej kliszy, kalki, funkcji i znaczenia, które człowiek i tworzona przez niego kultura narzuciła materialnej, fizycznej rzeczywistości. Snuje refleksję zarówno o naturze kulturowo wpojonych treści, jak i fizycznego bólu. Dążąc w duchu pragmatyzmu do permanentnego odświeżania własnego doświadczenia rzeczywistości, Robakowski powołuje się na postulowaną przez siebie przezroczystość i obiektywność medium filmowego, by w sposób niezapośredniczony dotknąć tajemnicy człowieka i istnienia.

Opis na podstawie: Ł. Ronduda, Sztuka polska lat 70. Awangarda, Warszawa 2009.
 

(ŁM)