Filmoteka Muzeum

Film 22x jest jedną z pierwszych realizacji filmu asemblingowego w Polsce. W ramach eksperymentu pedagogicznego Robakowski rozdał 22 studentom po kilka metrów nienaświetlonej taśmy filmowej z poleceniem wykonania na niej różnych zabiegów materiałowych, mających stanowić ich krótkie wypowiedzi autorskie. Zaproszeni studenci wydrapywali swoje „filmy” głównie za pomocą noży, żyletek i dłut. Zabiegi te dotyczyły również pasa dźwięku optycznego znajdującego się na taśmie, co sprawiło, iż film podczas projekcji zyskał bardzo ciekawą „materiałową” ścieżkę dźwiękową. Powstałe realizacje Robakowski zmontował w jeden ciąg.

Filmy asemblingowe Robakowskiego dawały zaproszonym autorom możliwość realizacji własnego krótkiego filmu. Taka metoda tworzenia filmu, która ograniczała interpretację i wpływ osoby realizatora na przedstawiane zjawiska, miała gwarantować obiektywizm. Dążenie do obiektywizacji łączyło się z praktykowanym w WFF scjentyzmem, będącym przejawem krytyki dominujących w szkole filmowej sposobów przedstawiania rzeczywistości.

Robakowski zadowalał się rolą inicjatora i koordynatora – osoby jedynie nadzorującej wykonywanie poszczególnych części. Następnie montował powstałe fragmenty i prezentował je w jednym ciągu (stąd nazwa „filmy asemblingowe”). Film 22x z jednej strony był typowym dla Warsztatu Formy Filmowej bezkamerowym filmem „materiałowym” takim, jak np. Test ITest II Robakowskiego. Z drugiej strony stanowił jedną z pierwszych prób „obiektywnej” filmowej prezentacji jakiegoś środowiska artystycznego.

W latach 70. artysta zrealizował w podobny sposób szereg filmów asemblingowych: Zapis z 1972 roku (portrety uczestników imprezy Czyszczenie Sztuki), Drzwi–Okno–Fotel z 1974 roku (portrety kandydatów na Wydział Aktorski Łódzkiej Szkoły Filmowej) czy też Żywa Galeria z roku 1975 (realizacje filmowe artystów polskich połowy lat 70).

Rok powstania: 1971
Czas trwania: 5'24"
Język: brak języka
Oryginalne media: 35 mm

© kolekcja Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie