Filmoteka Muzeum

W wieńczącym cykl Kino tautologiczne filmie Drawing TV artystka podejmuje problematykę mediów masowych. Dokonuje artystycznych interwencji w emitowany w telewizorze obraz, dorysowując flamastrem na ekranie własne wizualne komentarze. Ingerując w przekaz PRL-owskich programów informacyjnych odsłania ich propagandowy język i nadmierną ideologizację. Wykorzystuje do tego metody typowe dla filmu strukturalnego – nurtu filmu artystycznego, powstałego pod koniec lat 60., który redukując do minimum przekazywane znaczenia i narracje skupił się na analizie struktury i właściwości materiałowych medium filmowego. Rozedrgany i migoczący obraz na ekranie to nie tylko oddanie złej jakości ówczesnej emisji, ale również efekt artystyczny osiągnięty dzięki różnicy w tzw. klatkarzu, czyli w szybkości uwalniania migawki w filmującej ekran telewizora kamerze 8 mm i w emitowanym programie telewizyjnym.

Opis na podstawie: Ł. Ronduda, Strategie subwersywne w sztukach medialnych, Kraków 2006.