Filmoteka Muzeum

Film Pawła Kwieka jest miksem różnego rodzaju elementów formalnych i stylistyk. Składa się z animacji, sekwencji aktorskich, elementów „znalezionych” (zarówno obrazów, jak i dźwięków), a ostateczną zasadą kształtującą tą realizację jest przypadek oraz spontaniczna realizacja (bez scenariusza) czy też „gra” elementami formalnymi.

Kwiek wszystkie elementy formalne wchodzące w skład filmu traktował w sposób bardzo „zimny”, materiałowy, dlatego dość swobodnie operował wrzuconymi w tę mieszaninę „motywami politycznymi” (np. podobizna Lenina, sekwencje z pochodu pierwszego maja, wypowiedź rektora szkoły filmowej o socjalizmie). Tego typu postawa względem konstrukcji filmu sprawiła, iż elementy o konotacjach politycznych mogły być interpretowane dowolnie (w zależności od kontekstu, w który trafiły). Nie można było jednoznacznie stwierdzić, czy film jest afirmacją czy krytyką danych symboli (dlatego projekcjom tego filmu w latach 70. towarzyszył zazwyczaj szok).

Film miał „opowiadać” o wartościach demokracji poprzez swą formę, poprzez zasadę formowania, a nie poprzez warstwę przedstawieniową. Ze względu na ten aspekt film Kwieka był strukturalnie niezdolny do lansowania jedynie słusznej (panującej wówczas) ideologii. Jego naczelną zasadą była bowiem otwartość interpretacyjna, celowe niedeterminowanie znaczenia. Ponadto traktowanie tego filmu jedynie jako zbioru bodźców służyło Kwiekowi do ironicznego odniesienia się do filmów opartych na literaturze, zachęcających widzów do aktywnego czytania i interpretowania dzieł, do podjęcia wysiłku hermeneutycznego.

Opis za: 1,2,3... Awangarda. Film/sztuka pomiędzy eksperymentem a archiwum, red. Ł. Ronduda, F. Zeyfang, Warszawa 2007.