Filmoteka Muzeum

Black odbywa się w absolutnej ciemności, radykalnie abstrakcyjnym zawieszeniu wszelkich zmysłowych doznań, z wyjątkiem ciała artystki. Ta ciemność odgrywa aktywną rolę – nie tylko zapewnia tło, ale również wyznacza niewypowiedzianą, niesamowitą przestrzeń snu czy nieświadomości, przestrzeń, w której ograniczenia ciała zanikają. Film rozpoczyna sekwencja, w której artystka zakrywa kolejne części swego ciała czarnymi rękawiczkami, rajstopami, swetrem, pogrążając je w niezmierzonej ciemności. Następnie film wprowadza i rozwija klasyczne motywy surrealistyczne: przemierzanie niesamowitego, wąskie przejścia w kolejne wyobrażone przestrzenie, motyw ślepnięcia (w tym przypadku przez długą, wężowatą linę), motyw kurczenia się, klaustrofobiczną przestrzeń i wreszcie zbliżenie na szeroko otwarte usta aż do sceny baletu mechanicznego na tle gwieździstego nieba.

Opis na podstawie tekstu Krzysztofa Pijarskiego.