Filmoteka Muzeum

Film to nieznany szerzej aspekt twórczości Mirona Białoszewskiego, poety, prozaika, dramatopisarza. Tym, co charakteryzuje jego poezję, oprócz związków z XX-wieczną awangardą, jest pogłębiona refleksja nad językiem, dlatego bywa często określany mianem „poety lingwistycznego”. W wierszach odwoływał się do języka mówionego, potocznego i dziecięcego, nieustannie wypróbowując granice systemu językowego. Teksty oraz eksperymenty reżyserskie i dramatyczne Białoszewskiego stały się początkiem polskiej powojennej awangardy teatralnej. Stały się też ważną inspiracją dla wielu artystów wizualnych.

„Filmikowanie” zaczęło się w połowie lat 70. w żoliborskiej pracowni artystów Romana i Ady Klewinów, kontynuując w slapstickowej formie teatralne zainteresowania poety i skupionej wokół niego grupy przyjaciół. Inspiracją dla krótkich, improwizowanych filmów były codzienne, proste sytuacje, ale często za scenariusz służyły też sny Mirona Białoszewskiego. Sen był dla poety dziełem równoważnym utworowi literackiemu bądź filmowemu. W czasie „filmikowania” Białoszewski wcielał się nie tylko w reżysera sytuacji na granicy rzeczywistości i teatru, ale też w inspiratora towarzyskich figli.

Rok powstania: 1968
Czas trwania: 19'49"
Język: bez dźwięku
Oryginalne media:

© kolekcja Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie