Filmoteka Muzeum

Zrealizowana w konwencji filmu amatorskiego praca Supergrupy Azorro opowiada o żmudnym poszukiwaniu „najlepszej galerii” w Berlinie. Twórcy wypytują o nią przechodniów, obsługę stacji kolejowej i pracowników muzeum. Każdy z nich kieruje ich w inną stronę.

Lekka forma projektów Azorro przeciwważy tendencje sztuki krytycznej poprzedniej dekady. Pytanie zadawane przypadkowym ludziom ukazuje, jak ambiwalentna, zróżnicowana jest ocena sztuki współczesnej i jaki wpływ na nią mają galerie, odpowiadające za obieg dzieł oraz funkcjonowanie artystów na rynku.

Opis na podstawie: K. Sienkiewicz, Azorro, Culture.pl (listopad 2006, aktualizacja: marzec 2011).
 

(JL)

W numerze 31/32 „Krytyki Politycznej” Piotr Szenajch zaproponował także odmienną interpretację. Autor skupia się w niej głównie na kategorii wstydu jako głównym afekcie jaki doznaje widz obserwując czterech mężczyzn, którzy wchodzą do jednej z galerii w Berlinie i łamiącym się angielskim oświadczają „We are artists from Poland and we are looking for the best gallery in Berlin. Somebody told us we should come here. That this is the best gallery.” Zażenowanie jakie odczuwamy wobec zarejestrowanej sytuacji ma wiele korzeni: jej źródła tkwią zarówno we wstydzie klasowym jak i postkolonialnym, który my Polacy wciąż odczuwamy wobec Europy Zachodu. Strach przed naiwnością, przed „obciachem” czy zapóźnieniem cywilizacyjnym powoduje, że czujemy się zażenowani obserwując jak w pracy Grupy Azorro po raz kolejny zostaje przedstawiony stereotyp Polaków jako parweniuszy oraz Polski jako peryferii Europy.

na podstawie: Sztuka wstydu, Piotr Szenajch. [w: ]Krytyka Polityczna, nr 31-32