Daniel Rumiancew
Dla Daniela Rumiancewa działalność artystyczna jest formą autoterapii. Dla odbiorców zaś jego uwodzące bezpośrednią, niemal dziecięcą szczerością prace, graniczące z emocjonalnym ekshibicjonizmem, stają się rodzajem postpornograficznej sztuki obrazu w duchu Baudrillarda. Jak mówi ten ostatni:
w świecie symulakrów sztuka jako taka jest już zaledwie metajęzykiem banalności.
Moc przerysowania obecna w pracach Rumiancewa osiąga jakość symulakru autentycznego, który rozbraja i ujmuje widza ironiczną siłą pomnożenia. Badanie tożsamości jednostki przez przerabianie wciąż na nowo osobistych rozterek, przypominające nieco Cioranowskie egzystencjalno-bolesne aforyzmy, to główny wątek prac Rumiancewa. Jego sztuka video to kino bezsprzecznie osobiste, balansujące na granicy masochistycznej autopsychoanalizy, choć z poczuciem humoru i dystansu. Z wykształcenia fotograf i filozof, Daniel Rumiancew analizuje, wydawałoby się, najmniej uwodzące stany emocjonalne podmiotu, takie jak samotność czy egzystencjalny niepokój, a także kwestie płci czy wzorców kulturowych.
