Włodzimierz Borowski. Siatka czasu
Montaż wystawy

Wystawa „Włodzimierz Borowski. Siatka czasu” jest pierwszą pośmiertną, monograficzną prezentacją prac jednego z najwybitniejszych polskich artystów neoawangardowych.

Składa się ona z dwóch komplementarnych względem siebie części: wiernej rekonstrukcji autorskiej ekspozycji prac Borowskiego zatytułowanej Pole gry, zaaranżowanej przez niego w Galerii Współczesnej w Warszawie w 1972 roku, oraz prezentacji materiałów archiwalnych dotyczących projektów zrealizowanych przez Borowskiego w latach 1966-1972 (przede wszystkim tzw. „pokazów synkretycznych”).

Celem wystawy jest ukazanie Pola gry jako zaprojektowanego przez Włodzimierza Borowskiego „instrumentu do prowokowania sztuki” – narzędzia służącego, z jednej strony obronie czystości dzieła sztuki przed uwarunkowaniami instytucjonalnymi, a z drugiej stymulowaniu procesu rozwoju i odkrywaniu nowych znaczeń pojęcia sztuki.

Pole gry należało do najgłośniejszych wydarzeń artystycznych polskiej sceny lat 70., stanowiąc również punkt węzłowy w twórczości Borowskiego. Ta bezprecedensowa manifestacja była zarazem krytyczną rewizją modelu funkcjonowania artysty awangardowego w polu kulturowym w Polsce, jak również refleksyjnym przewartościowaniem, a zarazem propozycją sztuki konceptualnej.

Wystawa „Włodzimierz Borowski. Siatka czasu” wiernie odtwarza wyjątkową, przestrzenną strukturę Pola gry z 1972 r., na podstawie zebranych dokumentów (fotografii, relacji) i przeprowadzonych badań. W obrębie zrekonstruowanej ekspozycji znajdują się 44 zachowane w zbiorach publicznych i prywatnych prace Włodzimierza Borowskiego uzupełnione współczesnymi rekonstrukcjami kilku jego prac.

Wystawa i inne wydarzenia towarzyszące: