Włodzimierz Borowski. Prace i rekonstrukcje
Paweł Polit: Odkrywanie kodu przestrzeni

„Autoportret VI”, jeden z modułów Est-Etyki – teoretycznej autobiografii Włodzimierza Borowskiego, przedstawia go w roli inwentaryzatora własnej twórczości, powstrzymującego się od dalszego „zaśmiecania świata” i konstruującego z własnych prac „instrumenty do badań nad zachowaniem się ludzi”.

Wizerunek ten odpowiada fazie „environment” w rozwoju artystycznym Borowskiego, zorientowanej na kreowanie sytuacji przestrzennych podważających zastane konwencje prezentacji i odbioru sztuki oraz wyposażonych w znamiona interakcji społecznej. Dotyczy to między innymi aranżowanych przez Borowskiego wystaw o charakterze przeglądowym, podsumowujących jego dotychczasową twórczość – I i V Pokazu synkretycznego oraz Pola gry. Celem prezentacji jest ukazanie statusu widza w przestrzeni wystaw aranżowanych przez Borowskiego. Strukturę tych ekspozycji określa logika odbicia lustrzanego; eksponaty rozmieszczone są w ich obrębie w sposób symetryczny, nasuwając skojarzenia z przestrzenią sakralną. Paradoksalnie, nie jest to jednak przestrzeń homogenicznej wizji narzucanej odbiorcom przez artystę, lecz rodzaj aparatury optycznej służącej wycofywaniu intencji autora i wpisującej percepcję widza w złożoną sieć przemieszczeń „między” poszczególnymi pracami. Konfrontacyjny charakter tych aranżacji wytrąca odbiorców z rutynowych schematów interpretacji i prowadzi ich do rozpoznania granic instytucjonalnego dyskursu sztuki.

Celem prezentacji jest ukazanie statusu widza w przestrzeni wystaw aranżowanych przez Borowskiego. Strukturę tych ekspozycji określa logika odbicia lustrzanego; eksponaty rozmieszczone są w ich obrębie w sposób symetryczny, nasuwając skojarzenia z przestrzenią sakralną. Paradoksalnie, nie jest to jednak przestrzeń homogenicznej wizji narzucanej odbiorcom przez artystę, lecz rodzaj aparatury optycznej służącej wycofywaniu intencji autora i wpisującej percepcję widza w złożoną sieć przemieszczeń „między” poszczególnymi pracami. Konfrontacyjny charakter tych aranżacji wytrąca odbiorców z rutynowych schematów interpretacji i prowadzi ich do rozpoznania granic instytucjonalnego dyskursu sztuki.