Odrzucone dziedzictwo. O sztuce polskiej lat 80.
Wojciech Kozłowski

Wystąpienie na temat: „Zielona Góra 1979-1991. Niespisany mit.”

Początek lat 80. w Zielonej Górze to czas schyłku. Nie udało się wprowadzić w życie założeń Programu zielonogórskiego, innowacyjnego projektu Stefana Pappa, opartego na ideach Karty Łagowskiej. Ostatnia, 10. edycja „Złotego Grona” miała miejsce we wrześniu 1981. W stanie wojennym zlikwidowane zostało Biuro Wystaw Artystycznych. Nieujawnianym wtedy powodem było złożenie legitymacji partyjnej przez dyrektora Wiesława Myszkiewicza. Na początku 1983 roku instytucja odrodziła się jednak, funkcję dyrektora objął Marian Szpakowski i gdyby nie przedwczesna śmierć artysty, być może byłaby platformą organizacji kolejnego „Złotego Grona”. Dwaj absolwenci poznańskiej PWSSP, Zenon Polus i Zbigniew Szymaniak, postanowili jednak zorganizować wystawę, w pewnym sensie będącą kontynuacją „Złotego Grona”. Od 1985 roku odbyło się 6 edycji Biennale Sztuki Nowej, imprezy konsekwentnie systematyzującej polską sztukę lat 80. Symbolicznym zamknięciem tego czasu jest utworzenie w 1991 kierunku artystycznego w Wyższej Szkole Pedagogicznej (teraz Uniwersytet Zielonogórski), który z czasem stał się bazą dla nowego środowiska artystów.