Archiwa najtlajfu
Wystawa w ramach festiwalu WARSZAWA W BUDOWIE 6
Wystawa prezentuje życie artystyczne nocą i jego wizualną stronę.
Artyści pojawiają się w roli projektantów kreacji na jedno wyjście, autorów klubowych performansów i koncertów bądź prowokatorów towarzyskich żartów. Obok dokumentacji z imprez i balów, oglądamy akcje artystyczne, których elementem było życie nocne czy przestrzeń kawiarni (takie jak „Sztuka pięknych artystek”, „Nova Popularna” czy „DIK Party”).
Zebrany na ekspozycji materiał zachęca do spojrzenia na wizualność imprez, stroje, stylizacje i makijaże, ale przede wszystkim na artystyczne transformacje własnej tożsamości i ciała. Łączącym fotografie wątkiem są przebrania, których wizualny aspekt warto docenić. Tutaj pojawiają się bez klubowego spleenu, alkoholu we krwi i rozbawionego tłumu wokół.
Zdjęcia zrobione na balu czy w klubie to niesłusznie bagatelizowana strona historii sztuki, która ujawnia dyfuzję różnych artystycznych scen i postaw, przenikanie się środowisk, jak choćby przyjaźń i współpracę artystów wizualnych z muzykami czy filmowcami. Niestety, prywatne archiwa życia nocnego pozostają najgłębiej ukrywanym, wstydliwym fragmentem spuścizny artystów. Fotografie zalegają na dnie szuflad lub przepastnych komputerowych dyskach.
Z klubu daleko jest artystom na modowy catwalk. Własnoręcznie uszyte kreacje wyglądają zazwyczaj, jakby ich autor przebiegł przez zaplecze teatru, „czekając, co się do niego przyklei”. Przebrania bywają tworzone w pośpiechu i mogłyby być wyjątkowym przykładem modowego DIY (Do It Yourself). Kreacje powstają często jako reakcja artystów na nudę, przewidywalność lub konsumpcjonizm popularnych sposobów spędzania wolnego czasu. Mają też aspekt odmiennościowy, jak pisał Przemysław Czapliński: „Kampowiec wciąga nas w grę, w której na naszych oczach zostaje zainscenizowana – i pozostawiona w stanie nierozstrzygniętym – zagadka społecznej tożsamości człowieka”. W efekcie kampowych przebieranek „wszystko, co społeczeństwo zbudowało na płci – porządki władzy i produkcji – zostaje otwarte na proces rewizyjny”.
Artyści i autorzy dokumentacji: Anna Baumgart i Agata Bogacka, Krzysztof M. Bednarski, Sławomir Belina, Mikołaj Biberstein-Starowieyski, Erazm Ciołek, Magdalena Grenda, Karol Grygoruk, Paulina Ołowska i Lucy McKenzie, Karol Radziszewski, Sandra Roczeń, Tadeusz Rolke, Mateusz Romaszkan, Karol Słowik, Grzegorz Szczepański
