Parlament Ciał
W ramach jesiennej odsłony Departamentu Obecności Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zaprasza na sesję otwartą „Parlamentu Ciał”.
„Parlament Ciał” to miejsce artystycznego i politycznego aktywizmu, poszukiwania nowych from uspołecznienia oraz kształtowania sojuszy pomiędzy różnorodnymi formami walk społecznych. Jego pierwsza manifestacja odbyła się w Atenach oraz Kassel w ramach programu publicznego documenta 14 (8.04-17.09.2017). Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie we współpracy z hiszpańskim filozofem i transseksualnym aktywistą Paulem B. Preciado oraz historykiem sztuki Viktorem Neumannem planuje powołanie „Parlamentu Ciał” w kontekście bieżącej sytuacji w Polsce i w kontrze do ideologicznych wojen tutaj toczonych. W ramach pierwszej otwartej sesji „Parlamentu Ciał” zaplanowanej na noc z 11 na 12 listopada zapraszamy m.in. na wykład Paula B. Praciado, dyskusję z zaproszonymi gośćmi oraz prezentację ukonstytuowanych w Warszawie stowarzyszeń.
Paul B. Preciado uzyskał tytuł magistra filozofii i teorii płci w New School for Social Research w Nowym Jorku, gdzie studiował u Agnes Heller i Jacquesa Derridy. Doktorat z filozofii i teorii architektury obronił na Uniwersytecie Princeton (2010). Jego pierwsza książka, "Contra-Sexual Manifesto" (Manifest przeciw-seksualny, 2000, wydanie angielskie: 2017) została uznana przez krytyków za "czerwoną księgę teorii queer" i stała się kluczowym punktem odniesienia dla europejskiego aktywizmu queer i trans. Poza "Testo Junkie" (2008, wydanie angielskie 2013) jest autorem "Pornotopia: Architecture and Sexuality in Playboy During the Cold War" (Pornotopia: architektura i seksualność w magazynie „Playboy” w czasach zimnej wojny, 2014) – książki, za którą otrzymał nagrodę francuskiego Prix Sade de l'essai. Preciado kierował działem badań i niezależnym programem studiów (PEI) w Muzeum Sztuki Współczesnej w Barcelonie (MACBA). W 2017 roku jako kurator wydarzeń publicznych documenta 14, zorganizował i animował „Parlament Ciał” (The Parliament of Bodies) inspirowany eksperymentalną pedagogiką, metodologiami feministycznymi, antykolonialnymi i queerowymi. Program ten łączył artystów, teoretyków i aktywistów we wspólnym działaniu: zadaniem sztuki jest bowiem robienie tego, co porzuciła polityka: ma łączyć ludzi, negocjować sensy i ekspresje, uobecniać problemy oraz mobilizować umysły, ciała i emocje, tworząc zaczyn nowej sprawczości. W czasach kryzysu humanitarnego, powrotu ksenofobicznych państw narodowych dążących do odtworzenia supremacji białych mężczyzn i zniweczenia demokratycznych osiągnięć ruchów pracowniczych, antykolonialnych, czy feministycznych, kontynuowany w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie „Parlament Ciał” będzie stanowił propozycję zwrócenia się do podstaw: do języka, do ciała, do coraz bardziej zagrożonej wspólnoty.
