Włodzimierz Borowski
Włodzimierz Borowski urodził się w 1930 roku w Kurowie k. Lublina, zmarł w 2008 roku w Warszawie. Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Podczas studiów zainspirowany wykładami Jacka Woźniakowskiego o najnowszej sztuce zachodniej wraz z Tytusem Dzieduszyckim, Jerzym Ludwińskim i Janem Ziemskim założył grupę „Zamek” (1956-60). Grupa, z którą były związane również Urszula Czartoryska i Hanna Ptaszkowska, wydawała pismo „Struktury” (dodatek plastyczny do pisma literackiego „Kamea” w latach 1959-61). Jako członek grupy „Zamek” Borowski tworzył prace malarskie w nurcie malarstwa materii i taszyzmu, eksperymentując z fakturą i materią obrazu. Później stopniowo rezygnował z malarstwa kierując swoje zainteresowania artystyczne na pogranicza rzeźby, wprowadzając również elementy sztuki kinetycznej. Jego Artony – powstające od 1959 roku obiekty-asamblaże – ożywały po zapaleniu ukrytych w nich źródeł światła. Jego późniejsze działania, zwłaszcza organizowane od 1966 roku Pokazy Synkretyczne, łączyły w sobie elementy sztuki environment, happeningu, performansu, sztuki konceptualnej. W późniejszych latach Borowski skupił się na działalności teoretycznej, za co w 1973 roku uzyskał Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida. W latach 80. brał udział w wystawach organizowanych pod patronatem Kościoła.
