Wydarzenia artystyczne i życie wokół Galerii Foksal
Galeria Foksal rozpoczęła działalność w 1966 roku w Pałacu Zamoyskich przy ul. Foksal w Warszawie, gdzie mieści się do dziś. Od momentu powstania aż do 1989 roku działała pod auspicjami Pracowni Sztuk Plastycznych, jednej z najbardziej zachowawczych i najpotężniejszych instytucji artystycznych w PRL'u, odpowiedzialnej za większość zleceń m.in. na państwowe pomniki, czy dekoracje okolicznościowe. Galeria powstała z inicjatywy krytyków: Wiesława Borowskiego, Anki Ptaszkowskiej, Mariusza Tchorka oraz artystów: Henryka Stażewskiego, Zbigniewa Gostomskiego i Edwarda Krasińskiego. Rok później do tego grona dołączył Tadeusz Kantor.
Galeria pokazywała najnowsze tendencje w sztuce - wystawiali w niej artyści, którzy w połowie lat 60. wychodzili poza tradycyjne dziedziny malarstwa i rzeźby. W galerii odbywały się pokazy w formie environment, happeningów, instalacji audio-wizualnych oraz działania mające charakter sytuacji czy zdarzeń. Galerii zawdzięczała swoją specyfikę współpracy krytyków i artystów. Oprócz organizacji wystaw i pokazów, galeria publikowała manifesty i wypowiedzi teoretyczne, które traktowane były na równi z działaniami artystów. Najważniejsze teksty to: „Wstęp do ogólnej teorii miejsca” (1966), „Co nam się nie podoba w Galerii Foksal PSP” (1969), „Asamblaż zimowy” (1969) oraz nieopublikowany „Nowy Regulamin Galerii Foksal” (1970), a także nieco późniejsze „Dokumentacja” (1971) i „Żywe archiwum” (1971). W tekstach programowych i w działaniach artyści i krytycy kwestionowali konwencję wystawy, instytucjonalne ramy galerii, miejsce i rolę publiczności, granicę między przestrzenią sztuki, a otaczającą ją rzeczywistością. Te tendencje widoczne były w „II Pokazie Synkretycznym” Włodzimierza Borowskiego, happeningach Tadeusza Kantora zorganizowanych w galerii lub z jej udziałem, wystawach-environment Edwarda Krasińskiego czy podjętej wspólnie przez artystów i krytyków akcji „Asamblaż zimowy”. Galeria nawiązała liczne kontakty zagraniczne i prowadziła wymianę informacji z zachodnimi ośrodkami sztuki. Różnica zdań co do kształtu instytucji oraz konflikt personalny doprowadziły do kryzysu i odejścia części jej członków w 1970 roku, m.in. Anki Ptaszkowskiej i Mariusza Tchorka. Na początku lat 70. współpracownikiem galerii został Andrzej Turowski.
Dokumentacja fotograficzna Eustachego Kossakowskiego obejmuje lata 1966-1970. Oprócz oficjalnych wydarzeń pokazuje także życie towarzyskie toczące się wokół galerii.
