Tadeusz Kantor
Tadeusz Kantor (1915-1990) pojawił się w środowisku warszawskim w połowie lat 60. Był już wówczas znanym artystą, nie tylko ze względu na swoje malarstwo, ale przede wszystkim jako twórca radykalnego w podejściu do praktyki teatralnej teatru Cricot 2. Dla młodych twórców był uosobieniem radykalnej postawy w sztuce. Relacje między środowiskiem młodych krytyków i artystów, przyszłych twórców Galerii Foksal, istniały już na początku lat 60. Na łamach czasopism („Wiadomości plastyczne”, dodatek do „ITD.”, „Projekt”) omawiali oni wystawy i twórczość Kantora.
To w Warszawie odbył się pierwszy happening Kantora, „Cricotage”. Wydarzenie, zorganizowane przez środowisko przyszłej Galerii Foksal, poprzedzało o kilka miesięcy powstanie galerii. Choć Kantor nie był jednym z współzałożycieli galerii w 1966 roku, już rok później dołączył do jej ścisłego grona. Przez wiele lat miał ogromny wpływ na jej kształt, inspirując różne działania. To w galerii lub przy jej wsparciu zrealizował swoje pierwsze happeningi: „List”, „Panoramiczny happening morski”, „Lekcję anatomii według Rembrandta”. W happeningach Kantora brali udział krytycy i artyści Galerii, co nie pozostawało bez wpływu na ich twórczość. Kantor reagował na pisane przez krytyków teksty programowe i manifesty: awanturą i oskarżeniem o plagiat skończyło się wygłoszenie na Sympozjum w Puławach w 1966 roku przez Borowskiego, Ptaszkowską i Tchorka „Wstępu do ogólnej teorii miejsca”. W odpowiedzi na manifest „Co nam się nie podoba w Galerii Foksal PSP” (1969) Kantor razem z innymi artystami zainicjował trwający kilka dni „Asamblaż zimowy”, na który składały się niezależne działania artystów. Dominująca osobowość Kantora bywała przyczyną konfliktów, które, obok innych przyczyn, doprowadziły do rozpadu grupy tworzącej Galerię w 1970 roku.
Dokumentacja fotograficzna Kossakowskiego obejmuje działalność Kantora głównie do 1970 roku, związaną z Galerią Foksal. Kossakowski fotografował także dwa późniejsze spektakle teatru Cricot 2 Kantora: „Wielopole, Wielopole” (Théâtre Bouffe du Nord w Paryżu, 1980) i „Gdzie są niegdysiejsze śniegi” (Centrum Pompidou w Paryżu, 1982).
